Leo Schalckens, Lokeren, 29.9.1902 – Brussel, 2.1.1971

Ambtenaar, journalist; gemeenteraadslid Brussel (1946-1964), provincieraadslid (1949), provinciaal senator (1949-1950).

Schalckens start na zijn secundaire studies in Lokeren en Gent een professionele carrière bij het Bestuur der Posterijen maar komt al vlug terecht op de redactie van Het Laatste Nieuws. Tegelijkertijd behaalt hij aan de VUB een diploma in de politieke wetenschappen, gevolgd door specialisatie in de koloniale en maritieme wetenschappen.

Als journalist schrijft hij tijdens het interbellum vooral over toerisme en de opkomende luchtvaart. Zijn kennis van dit laatste thema etaleert hij met de uitgave van de boeken De vliegende reporter: Uit het dagboek van een luchtreiziger (1931) en Per vliegtuig naar Skandinavië (1931).

In die tijd volgt hij voor de krant de internationale ontwikkelingen op de voet. Schalckens geldt als een kenner van de Scandinavische landen (koningin Astrid) maar is in 1932 eveneens aanwezig in Genève op de eerste ontwapeningsconferentie van de Volkenbond. Tijdens de Tweede Wereldoorlog verlaat hij tijdelijk de krantenredactie, gaat aan de slag op het ministerie van Ravitaillering en deelt zijn kennis van de luchtvaart met het verzet.

Na de bevrijding neemt hij zijn taak bij de krant weer op en zet zich ook in voor (liberale) beroepsverenigingen van journalisten. Schalckens herkent zich in die jaren - niet geheel verwonderlijk - in de visie van Julius Hoste jr. die het liberalisme een nieuw elan wil geven. Bij de eerste naoorlogse gemeenteraadsverkiezingen zet hij zijn eerste stappen in de lokale politiek, daarin gesteund door de Brusselse Franstalige liberale burgemeester Joseph Vandemeulebroek (1876-1958). Als Nederlandstalige kandidaat uit Neder-Over-Heembeek op de overwegend Franstalige lijst van de Liberale Partij, wordt Schalckens verkozen. Het is het begin van een lange carrière als gemeenteraadslid (1946-1964, nog enkele jaren als plaatsvervanger), aangevuld met kortstondige posities als provincieraadslid en als provinciaal senator (voor zijn geboorteprovincie Oost-Vlaanderen). In 1949 staat Schalckens als kopman op de liberale Kamerlijst van het arrondissement Sint-Niklaas. Nog in 1965 neemt hij een plaats in op de Senaatslijst van de PVV.

Met Albert Maertens als inspiratiebron groeit Schalckens uit tot een kopstuk van de Nederlandstalige liberalen in Brussel. Hij strijdt hardnekkig voor de culturele ontvoogding van de Vlaamse gemeenschap in de hoofdstad, buiten maar ook binnen zijn partij. Zijn populariteit dankt hij voor een groot deel aan zijn engagement voor het Nederlandstalige onderwijs in Brussel en in het verenigingsleven. Schalckens is actief bestuurslid van o.a. het Willemsfonds, de Vooruitstrevende Liberale Volksbond, het Liberaal Vlaams Verbond en diverse toneel- en turnclubs. Als ingeweken Brusselaar ontwikkelt hij een grote liefde voor de lokale geschiedenis, wat zich manifesteert in het voorzitterschap van de Vrienden van Manneken Pis. Schalckens heeft eveneens veel belangstelling voor fotografie en publiceert het werk Ontspanning in het verleden: de optica uit de 18de eeuw en later (1961).

Na zijn overlijden op 2 januari 1971 wordt Leo Schalckens gecremeerd, waarna zijn as wordt bijgezet op de begraafplaats te Neder-Over-Heembeek. Een vertegenwoordiger van de PVV-Associatie Brussel en één van Les Amis Philantropes No 2 spreken lijkreden uit.