Alphonse Vandenpeereboom, Ieper, 7.6.1812 – Sint-Gillis, 10.10.1884 

Doctor in de rechten, historicus; gemeenteraadslid (1842), schepen (1842-1859) en burgemeester (1859-1861) in Ieper, provincieraadslid van West-Vlaanderen (1842-1848), volksvertegenwoordiger (1848-1879), minister (1861-1867), minister van Staat (1868).

Alphonse Vandenpeereboom studeert in verschillende Franse steden, maar promoveert uiteindelijk in 1833 in Leuven tot doctor in de rechten. Na zijn studies gaat hij aan de slag op de administratie van het ministerie van Binnenlandse Zaken. Reeds vrij snel keert hij terug naar zijn geboorteplaats Ieper waar hij de eretitel krijgt van conservator van de openbare bibliotheek die hij er in 1841 had opgericht. Zijn politieke carrière gaat in West-Vlaanderen bliksemsnel van start. In 1842 wordt hij verkozen als provincieraadslid. Hij blijft zetelen in de West-Vlaamse provincieraad tot 1848. In 1842 treedt hij ook toe tot de Ieperse gemeenteraad. Niet veel later wordt hij schepen. In februari 1859 wordt hij door de koning benoemd tot burgemeester van Ieper. Hij draagt de burgemeesterssjerp tot 1861.  In 1848 wordt hij verkozen als Kamerlid voor de Liberale Partij en zetelt er tot 1879. Als parlementslid van het arrondissement Ieper zet hij zich in voor regionale dossiers zoals de transportinfrastructuur in de provincie.

In 1861 wordt hij Minister van Binnenlandse Zaken wanneer regeringsleider Charles Rogier overstapt naar het departement van Buitenlandse Zaken. Vandenpeereboom blijft minister tot eind december 1867. Deze regering neemt enkele belangrijke maatregelen. Toch speelt de Ieperse liberaal in deze regering, die reeds wordt gedomineerd door de rijzende ster van Walthère Frère-Orban, geen voortrekkersrol. Inzake het onderwijs in de officiële scholen toont Vandenpeereboom zich een groot voorstander van de principes van de organieke wet op het lager onderwijs van 1842.  Deze compromiswet zorgt ervoor dat godsdienstonderricht een verplicht onderdeel wordt van het programma en geeft de gemeenten de mogelijkheid om vrije scholen aan te nemen. Vandenpeereboom verzet zich als doctrinair liberaal tegen het expliciet laïcistisch onderwijsbeleid en een volledige herziening van de wet van 1842 die wordt bepleit door een nieuwe generatie radicalen binnen de liberale beweging. De liberale regering waarvan hij deel uitmaakt, raakt niet aan de bevoorrechte positie van het godsdienstonderwijs in de gemeenteschool, maar kiest voor administratieve correcties op de gecontesteerde wet van 1842. Hierdoor wordt het aantal gemeentelijke scholen steeds groter, ten nadele van de aangenomen katholieke scholen.

Vandenpeereboom staat bekend als een Vlaamsgezind politicus. In 1857 steunt hij de Vlaamse grieven bij de bespreking van de wet op de organisatie van het notariaat. Als minister van Binnenlandse Zaken neemt hij een aantal maatregelen ten gunste van Vlaamse letterkunde, toneel en muziek. Zo voert Vandenpeereboom in 1864 de gemeenschappelijke Nederlands- Belgische spelling voor het Nederlands in. In 1868 wordt hij benoemd tot minister van Staat. In de zomer van 1879 trekt Vandenpeereboom zich terug uit de nationale politiek. Hij legt zich tijdens zijn laatste levensjaren volledig toe op de geschiedschrijving van Ieper. Hij overlijdt in 1884. In 1892 krijgt hij de postume eer van een standbeeld in zijn geboortestad.