Adolphe Max, Brussel, 30.12.1869 – Brussel, 6.11.1939 

Doctor in de rechten, advocaat, journalist; gemeenteraadslid (1903-1908), schepen (1908-1909) en burgemeester (1909-1939) van Brussel, provincieraadslid Brabant (1896-1911), volksvertegenwoordiger (1919-1939), minister van Staat (1918).

Adolphe Max groeit op in Brussel waar zijn vader een succesvol arts is die onder zijn patiënten koning Albert I mag tellen. Zelf is hij niet geboeid door de geneeskunde en na zijn studies aan de athenea van Brussel en Elsene studeert hij rechten aan de Université Libre de Bruxelles, waar hij in 1891 doctoreert. Hij schrijft zich in aan de balie en toont zich daarnaast een ijverig journalist voor onder meer de Libéral en de Indépendance.

Zijn interesse in de politiek wordt gewekt in zijn tienerjaren. In 1885 sticht hij in Brussel samen met Raoul Warocqué de Jeune Garde de la Ligue Libérale modérée en profileert hij zich als een gematigde conservatieve liberaal.

In 1896 stapt hij in de actieve politiek en wordt provincieraadslid in Brabant, wat hij blijft tot 1911. De stad Brussel ligt hem echter na aan het hart en hij dingt mee in de gemeenteraadsverkiezingen van oktober 1903. Hij wordt verkozen en amper vijf jaar later wordt hij schepen. Na de dood van Emile de Mot een jaar later wordt hij in 1909 burgemeester. Hij behoudt de sjerp tot 1939.

Op 20 augustus 1914 bezet het vierde Duitse legerkorps het onverdedigde Brussel zonder slag of stoot. Max roept zijn bevolking op om standvastig te zijn en laat een pamflet verspreiden waarin hij de Brusselaars wijst op hun rechten tegenover de bezetter. Dit leidt tot een eerste zware aanvaring met veldmaarschalk Colmar Freiherr von der Goltz, de Duitse gouverneur. Hij verzet zich ook openlijk tegen de oorlogsheffingen en de opeisingen door de troepen, waardoor hij de militaire gouverneur tot actie dwingt. Op 26 september 1914 wordt hij gearresteerd en opgesloten. Hij brengt de vier oorlogsjaren door in de gevangenissen van Namen, Keulen, Glatz, Hannover en Berlijn, waarna hij als een held wordt ontvangen in het bevrijde Brussel. De koning eert hem in 1918 met een benoeming tot minister van Staat.

Max neemt zijn functie weer op en neemt het naoorlogse herstelbeleid en de nieuwe urbanisatie in de hoofdstad op zich. Daarnaast is hij een van de initiatiefnemers van de bouw van het Brusselse Paleis voor Schone Kunsten en is hij de grote promotor van de Wereldtentoonstelling van 1935 in Brussel. Onder zijn bestuur worden de gemeenten Haren, Laken en Neder-Over-Heembeek bij Brussel gevoegd (1921) en na de verbreding van het kanaal Brussel-Rupel mag hij in 1922 Brussel-Zeehaven inwijden.

In 1919 wordt Max verkozen tot volksvertegenwoordiger en door zijn collega-parlementsleden gekozen tot fractievoorzitter. In tegenstelling tot zijn vooroorlogse houding stelt hij zich als fractievoorzitter progressief op. Hij komt onder meer op voor de invoering van het algemeen enkelvoudig stemrecht én voor de erkenning van het vrouwenstemrecht. De Vlaamse eisen daarentegen blijven botsen op zijn verzet.

Max behoudt zijn zetel in de Kamer en zijn burgemeesterssjerp tot zijn overlijden aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog.